De neus van de Duivel

¡Hola!

Vanuit Baños heb ik eergisteren de bus genomen naar Riobamba, een kort ritje van een paar uur. Riobambe, een middelgroot stadje, is het beginpunt van bijna de enige nog actieve spoordienst. In 1899 is men begonnen met een poging om Quito en Guyaquil per spoor met elkaar te verbinden. Dit was op zich wel te doen, maar halverwege stuitte men op vrij lastig obstakel: een bijna verticale rotswand, waar men niet omheen kon: el Nariz del Diablo (de neus van de duivel). Er werd toch een ingenieuze oplossing voor gevonden. Op spoorgebied was dit nog nooit vertoond en het was ook internationaal een project met veel allure; ingenieurs uit veel landen werkten eraan mee en het project had de naam van "het moeilijkste spoorproject ooit". Met veel bloed, zweet en tranen is het project voltooid in 1908. De spoordienst tussen Quito en Guyaquil heeft met onderbrekingen gedraaid tot 1997, toen grote delen van het spoor verwoest werden door El Niño. Het gedeelte tussen Riobambe en Sibambe is hersteld en in gebruik genomen als toeristische attractie.

En die was inderdaad erg toeristisch. Toen ik de volgende ochtend om kwart voor zeven op het station aankwam was het eerste wat ik hoorde Nederlands, en ook Duits, Engels en Frans, en maar weinig Spaans. In mijn wagon bleek bijna een derde uit Nederland te komen. Er zat ook een Spaans stel, op mijn plek nota bene. Het leek erop dat ze helemaal geen kaartje hadden, of in ieder geval niet voor deze coupe. Maar ze wilden niet weggaan. Ik had geen zin om te staan (de rest was vol), dus uiteindelijk de conducteur er maar bijgehaald en toen kon ik zitten.

De trein boemelde zich een weg door het landschap. Het begin van de reis was pittoresk maar niet heel spannend. Het deed me een beetje denken aan de treinreis in Madagascar. Onderweg liepen kinderen met de trein mee, en werden we van alle kanten toegezwaaid. Er werden enkele stops gemaakt, waar de trein meteen omgeven werd door handelaars in snacks en souvenirs.

Na Alausi, een klein gehuchtje, zou dan de neus van de duivel beginnen. Het landschap werd nu best indrukwekkend. Ik zat aan de goede kant en keek regelrecht een diepe afgrond in. Plotseling kwamen we krakend tot stilstand. En toen rolden we opeens terug, in zijn vrij.

Aan het gezicht van de conducteur zag ik dat dit niet geheel verwacht was. En inderdaad, de trein rolde steeds sneller terug, en men werd wat onrustig. De conducteur beende weg, zijn gezicht verraadde nu echte angst. De passagiers waren in paniek en ik scheet ook tien kleuren bagger. Op een gegeven moment klonk er hard gekraak en geschuur van ijzer op ijzer, het spoor was niet gemaakt voor zo´n snelheid. Er was een enorme schok, de trein ontspoorde en toen begon de trein snel over te hellen, richting afgrond. Het gebeurde zo onverwachts dat ik uit het open raam geslingerd werd, ik kon me nog net vasthouden aan de vensterbank. De trein hing nu voor de helft in de afgrond. In de trein verloor iemand zijn/haar grip, en donderde door de verticaal hangende wagon. Dat was genoeg om het geheel de laatste klap te geven. De trein brak in tweeen, en met wagons en al pletterden we in vrije val naar beneden, de diepe afgrond in. Ik zag mijn leven als een film aan me voorbij gaan, en toen kwam de klap...

Zo, zijn jullie er nog? Ja, ik heb er maar wat spannends bijgefantaseerd want de werkelijkheid was veel saaier. ;) Toen we achteruit begonnen te rijden was dat wel degelijk de bedoeling. Het ging allemaal heel langzaam. We wisselden van spoor, reden een stuk verder, en toen gingen we weer vooruit. Opnieuw om van spoor te wisselen. En dat was het dan. Dit was de befaamde "death defying" (volgens de reisgids) treinrit over de Duivelsneus. 20 minuten fotopauze, en toen gingen we weer terug. Het uitzicht was best mooi maar bijna iedereen had zoiets van "is that all there is??" Ik had minstens 6 keerpunten verwacht, en die verticale rotswand vond ik eigenlijk helemaal niet zo verticaal. Maar goed het was toch best leuk.

Terug in Alausi heb ik meteen de bus genomen naar Cuenca. Dit was een ritje van 4 uur. Rond half zeven kwam ik aan, ik nam een taxi naar het hotel dat ik geselecteerd had. Dit bleek een prachtig hotel in een oud koloniaal gebouw te zijn. Ik heb een geweldig mooie kamer met balkon waar de Ecuadoriaanse vlag wappert, uitkijkend op een mooie kathedraal. Alsof je El Presidente bent en vanaf het balkon het volk toespreekt...

Cuenca is tot nu toe toch wel de mooiste stad waar ik tot nu toe ben geweest; het heeft wat weg van het oude gedeelte van Quito, qua architectuur en sfeer, maar dan met minder smog en een fijner klimaat.

Morgen ga ik verder naar Guyaquil, van waar ik een excursie naar de Galapagos eilanden ga proberen te regelen. Hierdoor heb ik nauwelijks of geen tijd meer om aan het strand te bakken, maar ja Galapagos kan ik echt niet missen, heb er inmiddels zo veel positieve verhalen over gehoord...

Later!
Lennart