Jungle Boogie

Zo, hehe, weer terug in de bewoonde wereld. Heb mezelf getracteerd op een dure kamer met warm water, kabeltv en airco. Dat had ik wel verdiend, vond ik.

Eigenlijk had ik maar 3 dagen jungle gepland, maar het werden er uiteindelijk 4. Donderdagochtend om 6 uur sharp was ik bij Kanoa Tours, dat aan de overkant van mijn hotel zat. Daar maakte ik kennis met Sandra, het zwitserse meisje. Het was leuk om te merken dat ik niet de enige was die in z´n eentje zonder Spaans in Ecuador aan het rondreizen was want zij zat in exact hetzelfde schuitje dus dat schepte meteen een band. Ze sprak ook goed Engels en Duits natuurlijk dus het was makkelijk communiceren. In een 4WD gingen we op weg naar de jungle lodge waar we zouden slapen. Dat was midden in de bush, wat zeer eenvoudige houten bungalowtjes met een centraal gebouwtje met een overdekt terras. Na een ontbijtje gingen we meteen de jungle in, met ons vieren. Er ging uiteraard een gids mee (een andere die ik had gesproken) en omdat deze alleen spaans sprak ging ook Maria, een meisje uit Barcelona mee. Zij zat daar een tijdje voor vrijwilligerswerk, en sprak goed engels dus kon voor ons vertalen.

De jungle was heel anders dan de jungles die ik Madagascar had bezocht. Daar waren het allemaal nationale parken, beschermd dus, en allemaal afgezet, met over het algemeen vrij goed bewandelbare paden. Hier was het echt jungle, donker, klam, vochtig, en moeilijk begaanbaar. Mijn bril besloeg al snel, zodat ik hem beter af kon doen. De gids had een kapmes van een halve meter bij zich waarmee hij een baan door het oerwoud moest hakken. De vegetatie was overweldigend. Elke boom was bedekt met allerlei mossen, parasitaire planten, en planten die van elkaar afhankelijk waren. Het gonsde er van de dieren, prachtige en enorme vlinders, mieren ter grootte van bijen - als je daar door werd gebeten verging je van de pijn en had je dagenlang zware koorts - en massa´s spinnen, van klein tot enorm groot, met behaarde poten. Sandra was er als de dood van, en dat was de belangrijkste reden dat ze slechts 1 dag zou blijven - overnachten op een plek waar mogelijk spinnen in de kamer zouden zitten was voor haar geen optie - ze zou stikken van angst. Ik dacht dat het met spinnen binnen wel mee zou vallen maar dat bleek anders uit te pakken...

De nadruk lag tijdens de eerste dag op medicinale planten en bomen - en het oerwoud is werkelijk een goudmijn op dat gebied. Medicijnen tegen darmproblemen, rheuma, astma, tegengiften tegen allerlei beten van enge beesten, ontstekingsremmers, koortsremmers, middelen tegen zonnebrand, er was meer te vinden dan in de grootste apotheek. Je moest ze alleen weten te vinden. De gids had daar geen moeite mee en wees ze achteloos aan, en kende ook nog eens de naam. Voor mij zagen ze op den duur bijna allemaal hetzelfde eruit, ik zag door de bomen het bos niet meer zeg maar.

Voor de lunch konden we lekker het zweet van ons afspoelen in de rivier. En daarna weer het oerwoud in. We moesten eerst een stukje met de gemotoriseerde kano, om een Quichua community te bezoeken. Dit zijn de inheemse indianen, ze spreken vaak geen spaans maar hun eigen taal. De gids was ook een Quicha die nu echter in "de stad" woonde en voornamelijk spaans sprak, maar hij kende zijn moerstaal ook nog. We hebben daar gezien hoe chicha bereid wordt, wat een drank is die gemaakt wordt van yucca, ook wel bekend als maniok. De versie die wij kregen was de non alcoholische versie - een vrij flauwe, ietwat zurige melkachtige drank die aan sufgekookte aardappelen deed denken. Ze laten dit ook wel enkele dagen gisten tot een alcoholisch brouwsel, misschien dat ik dat lekkerder had gevonden maar dat was voor "speciale gelegenheden".

´s Avonds ging Sandra weer terug naar Tena. Er was inmiddels ook een Duits meisje aangekomen, zij sprak wel een beetje spaans. Best prettig wat het engels van de meeste gidsen was niet zo goed. De avond hebben we verder met de hele groep gidsen en gasten gevuld met iets universeels waar geen taalproblemen speelden: kaarten. Naarmate de avond vorderde werden de spelletjes steeds meliger en we hebben ons kapot gelachen. Toen ik rond middernacht naar mijn kabine liep, was het maar goed dat ik even met mijn zaklantaarn op de deur scheen voor ik binnenliep: op ooghoogte zat een ENORME spin, onbehaard, zwart met rood. Ik durfde heb niet met mijn handen aan te raken dus heb ik maar spider baseball gespeeld, met mijn waterfles. :P

De volgende dag gingen we met zijn 3-en de bush in, Maria, Banin (de gids) en ik. We gingen nu naar een dieper gelegen Quichua gemeenschap, die (in tegenstelling tot de vorige) geen electriciteit hadden. Dat was een flinke tocht, en daar hebben we de lunch gebruikt - voornamelijk bestaande uit rijst, yucca en wat stukjes kip, best lekker. Daarna hebben we nog een waterval bezocht, helaas was het waterpeil te hoog om te kunnen zwemmen. Het had namelijk een groot deel van de nacht en de dag flink geregend. Ik had geen regenjas bij me maar daar heb ik toch niks aan; met zo´n absoluut niet ademend ding om me heen word ik door de zweet nog veel natter dan zonder regenjas. Ook zonder regen liep het water me al van het lijf.

Het werd inmiddels wat later, een uur of 4, en we moesten zo langzamerhand weer terug. 6 uur wordt het donker en dan wil je toch liever niet meer midden in de bush zitten. We moesten er flink de pas in zetten. Op een gegeven moment liep de gids opeens snel vooruit, ons achterlatend, iets wat hij nog nooit had gedaan. Al snel kwam hij weer terug, en moesten we opeens op onze schreden terugkeren. Ik voelde al nattigheid. Een stuk verder bleef hij staan, "Lo siento...", zei hij met een ietwat beschaamd gezicht. "... We are lost!" vulde Maria aan. Fuck! Dat waren dingen die ik niet wilde horen!!!

Gelukkig, na een tijdje kriskras door de bush gebanjerd te hebben, vond hij de weg weer terug. We moesten nu toch echt opschieten want omdat het zwaar bewolkt was zou het nog eerder donker zijn dan normaal. En je moet wel je aandacht erbij houden, op die glibberige op- en neer paden, bezaaid met boomwortels, stenen en takken. Ik keek even niet goed, en zette mijn been neer op een verkeerde plek. De grond zakte onder mijn voeten weg, en voor ik het wist bungelde ik boven de afgrond - gelukkig kon ik me gedeeltelijk vastklampen aan een boom, en Banin kon me ook vastgrijpen en ik kon me weer op vaste grond sleuren. Man, dat was schrikken!!

We waren inmiddels alweer een heel stuk verder toen ik er opeens achter kwam dat mijn bril niet meer aan mijn boord hing - die was ik verloren, waarschijnlijk bij het wegglijden. Ik dacht: die vinden we nooit meer terug, en maakte me al op voor een wazig vervolg van mijn reis, maar Banin stelde meteen voor dat hij terug zou gaan, en de bril zou zoeken. Tot mijn grote opluchting kwam hij na enige minuten terug, met mijn bril triomfantelijk in zijn hand. Held!

Nu werd het echt al donker, maar we moesten de rivier nog oversteken. De gemotoriseerde kano was al weg, dus we waren aangewezen op een simpelere variant: zo´n reteinstabiel uitgeholde-boomstamkano waar je maar met zijn tweeen in mag zitten, gehurkt. En dan vooral niet bewegen want dan slaat dat ding om. Gelukkig haalden we het allemaal droog aan de overkant.

Bij de lodge aangekomen kwam Ivan, de gids die ik in eerste instantie had gesproken in Tena, op me af met de mededeling "dinner is at 7:30", en mijn maag antwoordde met instemmend geknor. Hij liep weer weg, maar draaide zich na een paar passen weer om: "oh nee, dat was ik bijna vergeten, jij gaat vanavond ayahuasca doen, dus dan mag je niet eten!" Een kleine tegenvaller... maar het was te verwachten.

Dus snel gedoucht, schone kleren aangetrokken en dan maar wachten, sigaretten rokend en water drinkend. In mijn kamer vond ik een onaangename verrassing: een grote tarantula (een echte) die loom over de muur kroop. Niet wetend wat er mee te doen heb ik er maar een mooie foto van gemaakt, en verder gehoopt dat hij vanzelf weg zou wandelen.

Er was nu ook een 14-koppige franse groep van Nouvelles Frontieres aangekomen, die zaten lekker te smikkelen en ik zat maar te wachten op de shamaan, die er om 7 uur al zou moeten zijn. Helaas, deze liet wel erg lang op zich wachten. Rond 9 uur was het duidelijk dat hij niet meer kwam (waarschijnlijk omdat de rivier te hoog was) dus kon ik alsnog eten, samen met Maria en Banin. De ayahuasca werd verplaatst naar de volgende dag. De tarantula was nergens meer te vinden - ik heb mijn kamer wel 5 keer helemaal nagecheckt voor de zekerheid!

De volgende dag was rustiger. Eerst een bezoekje aan de shamaan, een klein mannetje die geen spaans sprak. Hij liet ons de ayahuasca zien, en de liaan waarvan deze van gemaakt is. We bleken ook een enkele slokken sterke drank nodig te hebben, om de effecten in gang te zetten. Die hebben we gehaald bij een man die het stadse leven vaarwel had gezegd en met zijn vrouw in de bush leefde - inclusief flinke voorraad sterke rum. Daarna gingen we goudzoeken, met een schaal waar je met behulp van water alle slijk uitfiltert. Zwaar werk, de hele tijd bukken, en ook veel werk, voor heel weinig. Na een uur water scheppen en filteren had ik 3 miniscule goudschilfertjes gevonden. Maria vertelde dat het maximum per dag gemiddeld rond de 3 gram lag, en dat doet tussen de 30 en 45 dollar. Maar daar moet je van ´s morgens vroeg tot ´s avond laat keihard voor bikkelen. Geen "goudmijn" dus.

´s Middags was het tijd voor iets ludiekers, lekker relaxed op een binnenband van een vrachtwagenwiel de rivier afzakken. Dat was meestal heel kalm en gemoedelijk, met enkele stroomversnellingen, waar je moest uitkijken dat je niet omsloeg of op stenen vastliep. Er kwam een toepasselijk lied van de Beatles in mijn hoofd op:

"Turn of your mind, relax, and float downstream
It is not dying, it is not dying
And you wil discover the meaning of it all
It is being, it is being..."

Want nu was het dan echt zover. De shamaan arriveerde rond half 8 en ging zich voorbereiden. Ik ook. Dat bestond wederom uit (toch wel ietwat nerveus) water drinken en veel roken. Weer kreeg ik geen dinner. De groep fransen begrepen het niet echt, ik mummelde wat over ayahuasca maar daar had niemand van gehoord. Een hollander die een biertje afslaat? Wat, zelfs geen coca cola? Alors, c´est tres curieux!

Rond negen uur waren de fransen uitgegeten. Precies rond die tijd kon de rite beginnen. Toen de gids een en ander uitlegde aan de groep wilden ze er allemaal bij zijn - als toeschouwer. Fucking hell, dat was niet de bedoeling! Ik had gedacht toch wel wat afzondering te hebben tijdens zoiets intens! Ik voelde me als een circusattractie: "komt dat zien, komt dat zien, de gekke hollander gaat proberen te vliegen door ayahuasca te drinken!!" Iedereen kwam om me heen zitten, ik zat tegenover de shamaan, die in vol ornaat was. Nadat hij me ritueel gereinigd had, met een tak bladeren en inheemse tabaksrook, kreeg ik mijn eerste borrelglaasje lichtbruine drab. Met mijn ogen dicht goot ik het in 1 keer naar binnen. Ik had verwacht dat het niet lekker zou zijn maar GADVERDAMME dat spul is zou FUCKING INTENS RANZIG!!! Ik moest daarna mijn mond spoelen met rum, en wat slokken ervan nemen, die rum was ook best ranzig op zich, maar in vergelijking daarmee best lekker was. En dan maar wachten. Na een half uur was er nog niks gebeurd, ik merkte nog geen enkele verandering. Nog een glaasje yage. Dat werd er niet lekkerder op, nog wat rum.

En ik maar ontspannen wachten "tot er iets gebeurde". Maar er gebeurde niks, ik bleef volledig bij kennis, geen enkele hallucinaties, geen gekke gedachten... al was ik wel lichtelijk tipsy van de rum. Nou ja, vooruit, doe dan nog maar een stoot ayahuasca. Deze keer moest ik moeite doen om niet te kokhalzen. Maar er bleef niks gebeuren. Door al het gebabbel van de fransen om me heen kon ik me ook niet echt goed concentreren. Na in totaal een paar uur gewoon gewacht te hebben kwam ik tot de conclusie dat dit niet ging werken. Misschien was het beter dat ik gewoon naar bed ging, zodat ik alleen was en me beter kon concentreren.

Toen ik opstond merkte ik toch wel dat er iets veranderd was, ik had enorme "wobbly knees" en ik moest naar mijn kamer geleid worden. Ik zag lichte "traces" van licht in mijn ooghoeken. Ik ging liggen en toen begon er toch wel iets te gebeuren....

... alleen dat hield in dat ik eerst zwaar aan de rufterij ging. Ik haalde het nog op tijd naar de badkamer waar ik zwaar explosieve diarree kreeg. Toen ik dacht wel leeg te zijn ging ik weer terug naar mijn bed. Maar een kwartiertje later begon het weer, deze keer ook nog gepaard met flink kotsen, vanuit mijn tenen. Deze cyclus herhaalde zich een stuk of 6, 7 keer, waarna ik diep in de nacht uitgeput eindelijk in slaap viel, totaal en helemaal leeg gescheten en gekotst, maar op zich volkomen helder, zonder enige hallucinatoire of andere effecten.

Ik werd de volgende ochtend na een droomloze slaap wakker. Ik voelde me wat slapjes en had geen honger, maar voor de rest voelde ik me normaal. Er was toch niet weinig van dat spul naar binnen gegoten, maar afgezien van de "lichamelijke interne reiniging" was er eigenlijk niks met me gebeurd. Ivan vertelde dat het vaker gebeurde dat je behalve wat ziek zijn de eerste keer er niets van merkt, vooral bij buitenlanders zoals ik. De volgende keer zou het wel lukken. Maar ik heb niet zo veel behoefte aan een volgende keer. Ik vond het toch wel een flinke ervaring, geinig om erover te kunnen vertellen, maar ik kijk niet uit naar weer zo´n kotsbui...

Ik had wel wat tijd nodig om op krachten te komen. Het ontbijt had ik overgeslagen, daarna slaap ingehaald. Maar met lunchtijd kreeg ik toch wel weer honger. Na de lunch zou ik terug naar Tena gebracht worden, door Lenin, de manager van Kanoa Tours, en zijn vrouw. "Als de auto er niet is, dan gaan we met de motor", zei hij, en inderdaad er was geen auto, dus ging tussen Lenin en zijn vrouw op de Yamaha, krap maar het ging net, over de bochtige en oneffen rotspaden, berg op, berg af. Een paar keer moesten we afstappen door te steile hellingen, of te diepe plassen. Het begon ook nog (zachtjes) te regenen. Toen we bij een enorm eng uitziende hangbrug aankwamen, die ik op de heenweg met de 4WD al spannend vond, hield het echter op met zachtjes regenen en zaten we opeens in een donker gordijn dat ons binnen 10 seconden helemaal doorweekten. Tijd voor plan B. Er kwam een vrachtwagen aan, Lenin wierp de chauffeur een dollar toe, en duwde mij in de cabine. "Afzetten in Tena graag". Ik was blij dat ik droog zat, maar het zicht was maar enkele tientallen meters. We kwamen in een stad aan. "Tena, uitstappen!!" zei de ietwat norse chauffeur. Ik stapte uit, het goot nog steeds en ben gaan schuilen onder een afdakje. Na een tijdje werd het minder en het viel me op dat dit me helemaal niet bekend voorkwam, hoewel ik Tena toch goed had verkend. Toen ik maar wat ging rondvragen of men me misschien de weg naar Travellers Lodging kon wijzen, kreeg ik doodleuk te horen dat dit Tena helemaal niet was, maar een klein stadje 30km ten oosten van Tena.... De fucking bastard had me op de verkeerde plek gedropt! Gelukkig had ik snel de bus gevonden naar Tena, waar ik een goede kamer boekte, een douche nam, de jungle van mijn gezicht afschoor (scheergerei had ik niet meegenomen de jungle in) en schone, droge kleren aantrok. Ik begon me weer mens te voelen... Een koud biertje en ik was weer helemaal de oude.